Donald Trump nie chce Tuska w trakcie rozmów? 

W piątek, 15 sierpnia 2025 roku, w Anchorage na Alasce odbędzie się zaplanowane od kilku tygodni spotkanie Donalda Trumpa z Władimirem Putinem — w zamierzeniu „listening exercise”, czyli unaocznienie nastrojów i próba zmierzenia politycznego tętna konfliktu ukraińskiego. To już trzeci akt dramatycznej sytuacji, w której wojna w Ukrainie staje się narzędziem przewrotów dyplomatycznych — a Polska, choć nieformalnie, znalazła się w centrum niecodziennej gry procedur i wizerunku. 

W środę 13 sierpnia odbyły się dwa równoległe wideopołączenia:

• Pierwsze, z udziałem premiera Donalda Tuska, dotyczyło rozmów z europejskimi liderami i prezydentem Ukrainy, Wołodymyrem Zełenskim, ale już bez udziału Trumpa.

• Drugie, w trakcie którego z prezydentem USA Donaldem Trumpem rozmawiali europejscy przywódcy, Polskę reprezentował nowo mianowany prezydent Karol Nawrocki, a nie premier Tusk. Informację potwierdziła Kancelaria Prezydenta RP i Reuters.

W tym kontekście pojawiły się spekulacje, że zmiana reprezentanta miała miejsce na wyraźne życzenie Donalda Trumpa — choć brak oficjalnego potwierdzenia tej motywacji.

Kancelaria Prezydenta RP @prezydentpl Szef BPM   @marcin_przydacz: Tuż przed rozmowami na Alasce, Prezydent  @realDonaldTrump  zdecydował o konsultacjach z kluczowymi przywódcami państw europejskich, wśród których w oczywisty sposób znalazł się Prezydent @NawrockiKn Ta ponadgodzinna rozmowa właśnie się zakończyła. W tej rozmowie wzięli udział także Kanclerz Niemiec, Premier Wielkiej Brytanii, Premier Włoch, Prezydent Francji, Prezydent Ukrainy, Przewodnicząca KE, Sekretarz Generalny NATO i Prezydent Finlandii - wąska grupa zaangażowanych polityków europejskich.

Polska scena polityczna – od połowy sierpnia przekształcona za sprawą nowego prezydenta Karola Nawrockiego – jest areną rywalizacji między centrowym rządem Tuska a eurosceptycznym prezydentem powiązanym. To dynamiczny duet, splątany w grze o wizerunek i wpływy na arenie międzynarodowej.

W tym świetle postać Nawrockiego – sojusznik Trumpa – zyskuje symboliczne znaczenie. Jego udział w rozmowie z prezydentem USA kieruje uwagę w stronę wewnętrznej konfrontacji politycznej, tak w Warszawie, jak i w Waszyngtonie.

Donald Tusk, stojąc po stronie wschodniej flanki NATO, przestrzega przed zamianą granic wojenną siłą. Podkreśla, że jakiekolwiek ustępstwa, bez zawieszenia broni i udziału Ukrainy — byłyby nie tylko porażką dyplomatyczną, ale i moralną.

To stanowisko wybrzmiewa również jako ostrzeżenie: Polska nie może stać się areną politycznych manipulacji – zarówno zagranicznych, jak i własnych. Tusk dopuszcza nadzieję, ale nie ufa gestom bez warunków.

W środę odbyły się również szerokie rozmowy na linii USA–Europa–Ukraina, z naciskiem na konieczność uznania granic jako nienaruszalnych i wykluczenia jakichkolwiek ustępstw terytorialnych. Europejscy liderzy jednomyślnie stwierdzili: „peace cannot be decided without Ukraine” – pokój nie może być decydowany bez Ukrainy. 

Zelenski, jeszcze w Berlinie, powtórzył to samo stanowisko: żadnej choćby centymetra utraty ziemi bez referendum i zawieszenia broni. 

Ten mikrodramat między polskimi liderami, paradoksalna obecność Karola Nawrockiego tam, gdzie mógł być Donald Tusk, odsłania mechanizmy: sojusze zastępcze, dyplomacja performacyjna, konflikt władzy na wybiegu geopolitycznym.

• Czy wypchnięcie Tuska z rozmowy z Trumpem to pojedyncze wydarzenie, czy strukturalna zmiana w dyplomatycznym manewrowaniu Warszawy?

• Co się stanie, jeśli bez Ukraińców i bez zawieszenia broni Trump i Putin wygłoszą tzw. „deal”? Kto wtedy będzie reprezentował – i za kogo – Europę?

• Czy Polska stanie się kuglarzem swoich własnych aspiracji i sojuszy, czy umie zachować głos i godność wobec rytuału mocarstw?

Stawką nie są tylko szerokości geograficzne, ale prawo narodów do decydowania o sobie, zdolność do utrzymania jedności w obliczu presji. Alaska stała się sceną, na której nie tyle rozgrywa się przyszłość Ukrainy, co sprawdzian wartości, które definiują wspólnotę europejską i sojuszniczą.